Liefde

Een week alleen betekende voor Weber een week lang improviseren met eten. Zijn vrouw, een Beierse die hem dagelijks schotels voorzette die het beste van Zuid-Duitsland, Noord-Italië en sinds kort ook Frankrijk combineerden, exposeerde haar beelden op een kunstfestival in Carcassone. Twee dagen lasagne had ze voor hem achtergelaten in de koelkast, en daarna mocht hij het zelf doen. Dat was uitkienen: de slager op de hoek verkocht opwarmmaaltijden van uiteenlopende kwaliteit en gradaties van versheid. Diepvries uit de Casino ging Weber te ver, dus was hij blij te ontdekken dat Café de Paris in het toeristenseizoen op woensdagavond pizza’s aanbood. Die woensdagavond wandelde hij naar de kroeg, waar Madame Élodie hem met haar grote groene ogen van achter haar jampotglazen aanstaarde. ‘Normalement hebben we pizza,’ zei ze verontschuldigend, ‘maar er zijn nu zo weinig toeristen en bovendien is de pizzaoven kapot.’ Ze dacht na, in verlegenheid of vol medelijden met een hongerige man, van wie het hele dorp wist dat hij die week weduwnaar was.
‘Hoeveel moet je er hebben?’ vroeg ze.
‘Nou, eentje maar, voor mezelf.’
‘Wat voor pizza zou je willen?’ Ze schoof hem een geplastificeerde menukaart onder de neus. Weber keek haar verbaasd en ontroerd aan en koos een Quattro Stagioni.
‘Als je er maar één hoeft, bak ik ‘m voor je,’ zei Francine en gaf hem een moederlijk klopje op de arm. ‘Even m’n oven aanzetten. Kom over een uur maar terug.’

In het Zuidfranse dorpje dat wij inmiddels zo goed kennen, gaat men ver in het zorgen voor elkaar.

Trefwoorden: frankrijk muziek eten emigreren vakantie gite camping toerisme koken restaurant culinair hotel perigord wijn languedoc zangvakantie zingen koor workshop lot dordogne stemvorming franse keuken recepten schotels kokkerellen menu rectpe kookblog eetblog eetgewoonten fabel table d'hotes bed and breakfast b&b chambres d'hotes smulweb