'Aahhh! Bonjour! Lang niet gezien!' roept Jeannette enthousiast met een heldere vrouwenstem die me volkomen onbekend is. De ronde, altijd gebronsde, kettingrokende en in hippie-stijl geklede kapster met haar wilde zwarte haardos is na een succesvolle operatie aan poliepen op de stembanden haar doorrookte basstem kwijt. Eindelijk, zegt ze blij. Nu kan ik ook weer zingen. Ik heb de hele dag Tina Turner aan staan.
Ze zet me in een stoel en vlijt een plastic cape om me heen. ‘Met plukjes, niet te kort?’ zingt ze.
Ik ben blij voor haar, maar vind het ook een beetje jammer. Die rauwe stem paste eigenlijk heel goed bij Jeannette, want die maakte het ietwat woeste plaatje compleet. Heel eerlijk gezegd raak ik de kluts kwijt als ik Jeannette nu hoor praten.
.JPG)
Mijn oude zangleraar zei altijd: ‘de stem is de spiegel van de ziel.’ Je stem
is wie je bent, en je stem is hoe je je voelt. Op het moment dat een stem
ineens anders klinkt, is het dus net of niet alleen de stem, maar ook de
persoon anders wordt, hoewel er uiterlijk niets is gewijzigd. De stem komt
immers ‘van binnenuit’; sommige volken geloven regelrecht vanuit een betoverde
plek in de aarde, en dat de zingende mens niet anders is dan het kanaal
waardoor die klanken zich willen openbaren. Bij Jeannette’s transformatie moest ik denken aan een andere persoon die bezit van haar heeft genomen. Wie de film The Excorcist I heeft gezien, kan het zo voor zich halen: een klein meisje in nachthemd met de stem van de duivel. Creepy!
De dochter van Jeannette, die ook in de kapperszaak werkt en
mijn meneer net een bliksembehandeling met de tondeuse heeft gegeven, helpt me
uit de droom. ‘Het was twee jaar lang net of ze zichzelf niet was,’ zegt ze.
Terwijl ik een plaatje had gemaakt van de donkere hippie-vrouw met de rauwe
stem en harde klinkers die een beetje knauwend werden uitgesproken. Het gaf
haar iets expressiefs. Maar wie haar langer kent, weet dat al dat ge-articuleer
van Jeannette helemaal niet bij haar hoorde, maar uit nood geboren was om nog
een beetje verstaanbaar te zijn ondanks als die heesheid. Nu praat ze gewoon
met de gangbare Franse spraakwaterval: erg snel en niet altijd even duidelijk
voor de gemiddelde buitenlander.
Mijn meneer is met al dat vrouwengeklets vertrokken naar de slager op de hoek en komt me weer halen met een pakketje merguez-worstjes onder de arm. ‘Kun je daar wat van maken?’ vraagt hij schaapachtig.
- Neem voor vier personen 8 merguez-worstjes (of meer naar smaak) en een pond mooie tomaten. Snijd ze in grove stukken, braad gedurende vijf minuten aan in een soeppan in olijfolie.
- Kook in een andere pan een pond aardappels die je hebt geschild en in grote stukken gesneden.
- Voeg aan de worstjes/tomaten toe: een piepklein snufje kaneel, wat fijngesneden tuinkruiden (salie en/of rozemarijn is ook lekker) en een teentje knoflook.
- Voeg de min of meer gare aardappels toe en water naar behoefte. Deksel op de pan en op een laag vuurtje 15 minuten zeer zacht laten sudderen. Je kunt de aardappels licht stampen om de soep wat te laten binden, maar maak er geen stamppot van. De brokken moeten mooi zichtbaar blijven.
- Proef of er nog zout of peper bij moet. Meestal is het niet nodig vanwege de gekruide worstjes, hetgeen dit recept makkelijk en lekker maakt.
- Schep de soep in diepe borden, giet er nog een plensje mooie olijfolie overheen en eventueel peterselie en peper.
Meer recepten: konijn met mosterd en sinaasappel | kip met kweepeer of appel | groene salade met zonder brandnetels | Wiener Schnitzel | spinazie op z'n Italiaans | gevulde groenten | salade gourmande | gevulde kip | zomerse pasta met gerookte forel
