Je
kunt dan eigenlijk ook niet spreken van 'het Occitaans', kreeg ik
onlangs te horen. Een mevrouw uit mijn koor, die Occitaans nog als
moedertaal heeft, helpt me met de uitspraak en de vertaling van de
liedjes die ik met ons Chorale Cazals instudeer, maar ze zegt dat zij
geen zuiver Occitaans spreekt, het is een soort patois. Als ik vraag
waar dat 'm dan in zit, haalt ze de schouders op en zegt: 'Tien
kilometer verderop praten ze weer een ander soort patois, maar of dat
dan echt Occitaans is, weet ik niet. Het belangrijkste is dat we elkaar
verstaan.' Een ander mooi overblijfsel van de oude tijd is dat je
bejaarde mensen van de streek nog Frans met een rollende 'r' kunt horen
praten. Een boerin van dik in de tachtig, die nog steeds in haar tuintje rondscharrelt en scheldt op de reeën die haar sla opvreten ('Imaginez-vous,
de buitenste bladeren laten ze liggen. Alleen de zachtste blaadjes zijn
goed genoeg!') heeft mij voor als ons huis klaar is een kluitje van
haar mooie marrrrguerrrittes beloofd. Opdat ik mijn best blijf doen om te integreren in het land met nog veel meer geschiedenis in, op en boven zijn grond dan ik ooit had durven dromen.
trefwoorden: frankrijk muziek eten emigreren vakantie gite camping toerisme koken restaurant culinair hotel perigord wijn languedoc zangvakantie zingen koor workshop lot dordogne stemvorming franse keuken recepten schotels kokkerellen menu rectpe kookblog eetblog eetgewoonten fabel table d'hotes bed and breakfast b&b chambres d'hotes smulweb