Inmiddels zijn de zangers van het Pays Bouriane (de kleine streek
waar o.a. Cazals ligt) weer aan een nieuw seizoen begonnen. De zang- en
pianolessen en een cursus Van Blad Zingen zijn gestart, ik coach een
Franse gospelgroep met zeven zangeressen. La Chorale de Cazals, mijn
koor dat tijdens de zangvakanties van 2014 heeft meegezongen en erg veel
plezier heeft gehad met de Nederlandse vakantiezangers, is het seizoen
gestart met bijna veertig leden. Meer over waarom zangers zoveel plezier hebben, cliquez ici.
Het was ter gelegenheid van de jaarlijkse mis in het Occitaans, het
plaatselijke 'patois'. We verstonden af en toe een woord en de priester
sprak ons een paar keer vriendelijk aan in het Frans. Verder zongen we
onze liedjes wanneer we een seintje kregen en verliep de mis in een
vrolijke chaos - want ook een groot deel van de Franse congregatie
verstond er geen klap van.
De echte katholieken zongen braaf op tijd 'alleluia' en 'amen' en
'sanctus' maar het klonk dunnetjes omdat niet alle aanwezigen zo
geroutineerd waren.
Toen na de zegen van de priester (ik denk tenminste dat het de
zegen was) een meneer naar voren stapte en voor de microfoon zijn keel
schraapte, ging er een geroezemoes door de kerk heen. Hij haalde diep
adem en zette uit volle borst het Occitaanse volkslied in. Bijna
iedereen viel in en de rest zong lalala, de melodie is immers niet
moeilijk. Ineens werd er niet meer dunnetjes gezongen. De kerk dreunde
van al dat vocale geweld. Er werden zelfs tweede en derde stemmen
aangeheven.
Toen het lied afgelopen was, stroomde de kerk verdacht snel leeg.
Op de heuvel bij het kasteel wachtte het apéritif, dat wist iedereen
natuurlijk maar al te goed.
