December
2015 in Cazals. Twee mooie zang-, eh, events,
zo kunnen we ’t eigenlijk best noemen. De Singalong Christmas Special op 5
december is al een mooie opmaat naar het feestelijke
kerstconcert-met-lampion-optocht-vooraf van La Chorale de Cazals.
Een
Singalong is toegankelijk voor iedereen – pretentieloos een middagje lekker
zingen in de plaatselijke Salle des Fêtes. Liedjes uit de sixties, seventies en
eighties en in december doorspekt met wat Christmas Carols en I’m Dreaming of a
White Christmas. Het verbaast me steeds weer hoe goed het klinkt, zo’n samengeraapte Singalong-groep. Per definitie
samengeraapt want iedereen mag meedoen. Er is een harde kern Singalong-gangers
en er zijn steeds wat nieuwe mensen die een middagje nostalgie en
jeugdsentiment wel zien zitten. Elkaar kennen of uitgebreid praten over
achtergrond, werkzaam leven of huis & tuin hoeft niet. Eén doel: zingen.
Iedereen die komt, heeft diezelfde focus. Ik voel me net een jukebox als ik een
intro op de piano speel en hoef niet eens de inzet aan te geven. Die liedjes
(en in december de Carols) zitten in de genen en iedereen begint gewoon te
zingen vanuit de tenen. Sommigen met de ogen dicht, anderen swingend vanuit de
heupen, weer anderen stilletjes met hun neus in het vel papier met de tekst.
De laatste activiteit voor de kerst-stop is het concert van La Chorale de Cazals. Dit jaar voor de tweede keer met lampionoptocht à la Rattenvanger van Hamelen. Mèt twee koorzangers die helemaal uit Nederland zijn toegesneld om het spektakel mee te maken, gewapend met Friese kruidkoek en suikerbrood. Daar maak je in Frankrijk vrienden mee.
Zondagnamiddag
(vijf uur is een hele normale tijd om iets te organiseren) verzamelen de eerste
toeschouwers zich bij de Salle des Fêtes. We wachten tot het gaat schemeren,
steken de uitgedeelde lampion aan (kinderen) of zelf meegenomen lantaarn (grote
mensen) en volgen het zingende koor door de straatjes van het
dorp, langs en onder glinsterende lichtjes en knipperende kerstbomen naar de
kerk op de heuvel, even buiten het dorp. Omdat Cazals net als de rest van
Zuidwest Frankrijk verder maar matig verlicht is, is de werking van de lantaarns
maximaal. Sprookjesachtige schijnsels schuiven de inmiddels donkere heuvel op, richting église.
Een
groot deel van het publiek heeft de optocht wel gezegend gevonden en zit al in de banken. Buiten worden lantaarns gedoofd en de
lampiondragers schuifelen naar binnen. De kerk komt mudjevol te zitten. Nu komen de
koorzangers nu in actie volgens een vooraf geoefend plan: de kerk binnen
stuiven, alle jassen, mutsen en tassen in de sacristie van vijf vierkante meter
proppen, map in de linkerhand tegen het lichaam klemmen en zo cool mogelijk opstellen rondom het
altaar en tussen alle groenblijvende versieringen. De mevrouw die
gewoontegetrouw de kerststal creëert, heeft het dit jaar zo bont gemaakt dat
het koor zich tussen kiezelpaadjes, berkenboompjes en moshoekjes in moet
wringen, op het gevaar af te blijven hangen aan takken en slingers en
rondzwevende engeltjes. Zelfs de kansel gaat schuil achter een waterval van
klimop.
Wanneer alles staat, zet een ijle sopraanstem de eerste regel in en is het meteen doodstil in het publiek. Puer nobis nascitur, rector angelorum. Het koor antwoordt en daar gaat het concert los. We hebben goede ervaringen met Geen Praatjes Tussendoor. Programmaboekje en een uur lang non-stop muziek. Christmas-carols, Franse tambourijnliedjes, een mengeling van de twee: Franse tekst op een Engelse melodie, of de coupletten van een lied in meerdere talen. Dat culmineert met de hele kerk die het op een zingen zet bij Douce Nuit – Stille Nacht – Silent Night.
Eigenlijk is er maar één reden waarom zoiets kan, een concert in december. Cazals heeft als een van de weinige kerken verwarming. Publiek en koor zitten onder enorme rode gloeispiralen als kippepootjes onder de grill. Want ook in de Lot is het berekoud als het echt winter wordt.
